Często można znaleźć komentarze w stylu: ten film jest tak genialny (albo jest arcydziełem), bo jest dwuznaczny: nie wiadomo czy dziecko Szatana i jego sekta są prawdą czy tylko urojeniami głównej bohaterki. Większość jest zdania, że nie ma tu żadnych urojeń, ale są też tacy, którzy przypisują większą wagę psychologicznej warstwie filmu. Osoby te niestety same popadają w swego rodzaju urojenia: po obejrzeniu Wstrętu i Lokatora uważają, że Polański musiał umieścić tutaj drugie dno, odnoszące się do choroby psychicznej. Niektórzy (np. Diana) stoją na stanowisku, że dziwne zdarzenia zachodzące wokół Rosemery są tylko niezwykłym zbiegiem okoliczności. Do tych osób nie dociera nawet końcowa scena, kiedy cała tajemnica zostaje w pełni odkryta. Jest tu ta kropka nad i, aby nie było właśnie niedopowiedzeń. Ale to do nich nie trafia. TU NIC UKRYTEGO NIE MA! Nie obchodzi mnie to, że jacyś tam krytycy doszukują się też przesłanek objawów schizofrenii czy czegoś w tym stylu, bo opieranie się kimś tylko dlatego, że jest zawodowym krytykiem jest dalekie od racjonalnego rozumowania. Bo to jest zwykła NADINTERPRETACJA.

Na to że film jest czystym horrorem, a nie delirycznymi wizjami kobiety w ciąży, wskazuje ogromna liczba argumentów, które pojawiają się właściwie od początku filmu. Po kolei:

- zbyt spokojne, wręcz groteskowo spokojne zachowanie tych dziadków, gdy dowiadują się od policji, że ich adoptowana córka popełniła samobójstwo. Żadnego wstrząśnięcia, teatralne zachowanie, a dziadek przyjmuje tę wiadomość bez żadnego zaskoczenia. (Wprawdzie tłumaczy się, że wiedział, że tak będzie, bo dziewczyna popadała w depresję co parę tygodni, ale to przecież żadna wymówka - depresja a samobójstwo to niebo a ziemia). Dodatkowo kontrastuje to z poprzednią sceną zaprzyjaźnienia się Rosemery z nią: dziewczyna nie ma żadnych oznak depresji, wygląda raczej na szczęśliwą;

- nagłe, bezprzyczynowe oślepnięcie aktora, dzięki czemu mąż Rosemery (Guy) może go zastąpić i osiągnąć większe sukcesy;

- gdy po wypiciu koktailu Rosemery mdleje, Guy zanosi ją do łóżka, i każe się wyspać. Ona mówi, że przecież mieli "zadanie", a on, że to się nie spieszy. Potem jednak gdy Rosemery śni się, że diabeł ją gwałci i budzi się, Guy przyznaje, że gdy ona była nieprzytomna, to on wykonał sam "zadanie" - bez jej zgody. Po pierwsze nagle zmienił zdanie, po drugie jak mąż mógł w ogóle coś takiego zrobić żonie?? W pewnym sensie miał ją zgwałcić.

- podejrzliwy przyjaciel (Hutch) Rosemery dostrzega, że coś jest nie tak, najpierw gubi rękawiczkę, umawia się na rozmowę z Rosemery i nagle bezprzyczynowo wpada w śpiączkę, a potem umiera;

- nowy lekarz, niby taki dobry, ale mało wrażliwy na dokuczliwe bóle ciężarnej Rosemery, które już długo się utrzymują;

- absurdalne zachowanie Guya, który ewidentnie nie chce aby Rosemery spotkała się z dr Hillem, nawet mówi, że to nieuczciwe wobec tego nowego;

- Hutch przed śmiercią chciał żeby Rosemery dostała książkę o czarownikach. Jest tam tanis, jest anagram, który Rosemery odszyfrowuje i dostaje imię i nazwisko tego dziadka Roman Casetevet. Jest synem innego czarownika. Na zdjęciach jest ten sam dom, wiek urodzenia pasuje do wieku dziadka, oczy 13-letniego syna czarownika na zdjęciu są podobne do Romana. Do Guya nie przemawiają żadne logiczne argumenty, które przedstawia Rosemery;

- Guy wyrzuca tę książkę o czarownikach, bo nie chce, żeby to czytała. Jak mąż może zrobić coś takiego żonie?

- W nowo kupionej książce o czarownikach Rosemery wyczytuje, że czary rzucone na ofiary mogły powodować rzekomo naturalne jej oślepienie, ogłuszenie, sparaliżowanie, zabicie;

- W przychodni Rosemery dowiaduje się, że ten lekarz też pachnie często tym tanisem;

- kiedy Guy z tym lekarzem zabierają przestraszoną Rosemery od Hilla, ona ucieka od nich. Kiedy ją znajdują co robią? Rzucają się na nią i wstrzykują jej jakiś uspokajacz albo usypiacz? Jakim prawem? Bo niby jest lekarzem? Napadają niewinną i bezbronną kobietę, a nie wariatkę, która atakuje ludzi albo niszczy mienie;

- ostatnia scena nie pozostawia żadnych niejasności: Rosemery wchodzi do pokoju satanistów, tam kołyska, a w niej leży małe diablątko. W tej scenie nie występuje ani jeden element świadczący, że to jakieś kolejne urojenie, halucynacja czy sen. Wszystko tu jest jednoznaczne.


Powyższe argumenty nie pozostawiają żadnych, nawet najmniejszych możliwości dopuszczenia, że oglądamy kolejną wersję Wstrętu czy Lokatora. Ale pomijając nawet zakończenie, widać ile "zbiegów okoliczności" zdarzyło się wcześniej; prawdopodobieństwo jest praktycznie zerowe. Myśląc w ten sposób żaden bandyta, który nie przyznaje się do winy, nie powinien zostać skazany przez sąd, bo przecież istnieje jakieś maciupkie prawdopodobieństwo, że to nie był on sprawcą.

Dziecko Rosemery przez swoją dosłowność ogromnie film traci na wartości. Gdyby Polański był bardziej odważny, to powieść potraktowałby tylko jako punkt wyjścia do przedstawienia własnej "poschizowanej" wersji. Zakończenie powinno pozostawić widza w niepewności czy te obrazy są tylko urojeniami lub halucynacjami czy też prawdziwymi zdarzeniami. A tak film zostaje całkowicie obdarty z tajemnicy. Reżyser poszedł na łatwiznę; film staje się płaski głównie przez niewyrafinowane zakończenie i zbyt dużą liczbę zbiegów okoliczności, nie pozwalających traktować filmu inaczej jak jednowymiarowej i pustej opowiastki o zmaganiu się wrażliwej, delikatnej kobiety w ciąży z bandą satanistów. W dodatku sam Szatan staje się realną postacią, co nie sprzyja wizerunkowi filmu.

Dlatego nie ma możliwości powiedzieć, że Dziecko Rosemery to arcydzieło. Książka to nie film i chociaż jej nie czytałem, to z tego co wiem, obraz wiernie ją przedstawia. Paradoksalnie to stanowi wielką wadę filmu. Bez roli Mii Farrow oceniłbym go na 6/10. Jednak rewelacyjna i powalająca prawdziwością w każdym ujęciu Farrow (doskonałe wyważenie wyrażania emocji) dodaje temu filmowi to coś pozytywnego, że oceniam cały film na 7/10. Nie mam zastrzeżeń, jeśli ktoś oceni film na 8, nawet na 9, ale 10 jest zwykłą przesadą.